Naro Moru
Door: Geert Jan
Blijf op de hoogte en volg Geert Jan
06 November 2013 | Kenia, Naro Moru
Hola amigos!
Ik ben nu bijna een week in Kenia en alles bevalt me prima! Vorige week donderdag had ik een dag voor mezelf in Nairobi dus ben ik naar het National Museum en het snake park geweest. Daarna nog naar 2 grote parken vlakbij het centrum gelopen. Het was toen lunch tijd dus het hele park lag bezaaid met mensen die een beetje lagen te chillen in de schaduw om van hun pauze te kunnen genieten. Ik heb hier zelf ook even een uurtje gelegen want het was een aardig stukje lopen. Daarna ben ik nog door het centrum van Nairobi gelopen waar het mega druk was. Het is echt een andere wereld hier als je het vergelijkt met Nederland. Iedereen kijkt je aan, omdat je bijna de enige blanke bent hier. Hier moest ik eerst nog wel aan wennen maar nu valt het me niet eens meer op.
Op vrijdag ben ik met Bernard en Jerry naar Naro Moro vertrokken. Dit was met de auto ongeveer 3 uur rijden en onderweg hebben we nog in een dorpje geluncht. Voordat we in Naro Moru aankwamen zijn we eerst langs het field office geweest wat ongeveer 5km van het dorp afligt. Hier heb ik Ingrid ontmoet die de leiding heeft over het project waar ik mijn onderzoek over doe. Het office ligt echt in the middle of nowhere waar ze producten produceren van ‘tree tomato’ (ook wel tamarillo genoemd) en aardbeien. Van de tree tomato maken ze bijvoorbeeld ‘chutney’ (soort pesto naar mijn mening). Voor deze producten moet ik dus kijken of er mogelijkheden zijn voor de internationale markt. Het project bevalt me erg goed en het is ook heel interessant om te zien hoe ze hier producten produceren (heel anders en veel langzamer). Ze moeten het echt doen met de dingen die ze hebben hier. Ze hebben bijvoorbeeld een extra koe gekocht omdat de 4 die ze hadden niet genoeg poep produceerden voor de biodiesel :P
Na het field office zijn we naar het guesthouse gegaan waar ik nu verblijf voor 5 maanden. Het ligt 5km vanaf Naro Moru dus ook echt in the middle of nowhere. De kamer die ik hier heb is echt prima en elke dag wordt er eten voor me gemaakt (3 maaltijden) en ze doen zelfs de was voor me! (echt relaxt) Bij het guesthouse hebben ze een fabriek waar ze ‘croton’ (een soort noot) verwerken tot een soort olie wat de groei van bijvoorbeeld groente stimuleert. Ik heb kennis gemaakt met alle medewerkers van de fabriek waaronder Njinja en Joseph.
Op zaterdag ben ik met Njinja naar Nanyuki gegaan. Nanyuki is een groter dorp waar je ongeveer alles wel hebt (internet, restaurants etc). Hier hebben we een beetje rondgelopen en geluncht. Het eten bevalt hier trouwens ook prima en bestaat vooral uit vlees met rijst/chapati (soort pannekoek)/patat of aardappels. Na Nanyuki zijn we terug gegaan naar Naro Moru waar we naar een lokale ‘kroeg’ zijn gegaan. Hier hebben we aardig wat biertjes gedronken en heb ik veel locals ontmoet. Het was echt een top ervaring om echt onder de locals een beetje te chillen in een bar! Ik ben rond 6 uur weer terug gegaan naar het guesthouse, omdat ze daar weer het avondeten voor me klaar hadden staan!
Op zondag ben ik naar het huis van Joseph gegaan wat vlakbij het guesthouse is. Hier heb ik zijn familie ontmoet en hebben we elkaar een beetje leren kennen. Hij heeft een zoontje (John) van 3 jaar wat echt een hilarisch kind is. We zijn vanaf zijn huis met een brommer naar de mau mau caves gegaan die zich in het gebied rond Mount Kenya bevinden. Ik dacht dat we vast wel eens stuk moesten lopen, maar nee hoor gewoon met de brommer de berg op, door bossen en alles want dan kan hier gewoon. Bij de mau mau caves heeft hij veel verteld over de grotten zelf en de geschiedenis (wat erg interessant is om even te googlen). Na de grotten zijn we verder het bos/jungle gegaan om een beetje van de natuur te zien. Na een uur besloten we om weer terug te gaan, want het bos was erg dicht en Joseph zei dat er veel buffels zijn die erg agressief zijn. Het blijkt dus dat de inwoners de buffel het gevaarlijkste dier van Kenia vinden en misschien ook wel is (Ik dacht meer aan een leeuw maar ok). Toen we weer terugkwamen bij zijn huis hebben we daar nog even gechillt en ben ik weer rond avondeten naar huis gegaan.
Maandag was mijn eerste werkdag en toen kwam ik er echt achter dat dit land nog niet goed is ontwikkeld. Als ik naar het field office moet, ga ik met een matatu (kleine bus) die je gewoon moet aanhalen als ze langs rijden. Ze stouwen deze zo vol mogelijk zodat ze zoveel mogelijk kunnen verdienen voor een rit. Er kunnen normaal 9 mensen in maar we zaten er gewoon met zijn 12en in.. proppen dus. Bij het field office heeft Ingrid me nog een beetje rondgeleid en hebben we het onderzoek een beetje besproken. Het grootste probleem hier is echt het internet. Bij het guesthouse werkt het internet nog niet dus ik moet, als ik internet wil, afreizen naar Naro Moru of Nanyuki. Dit is natuurlijk erg onhandig want ik heb elke dag wel internet nodig om met het onderzoek bezig te kunnen. Ik ben er al achteraan gegaan en als het goed is heb ik vanaf woensdag gewoon internet in het guesthouse. Voor werk krijg ik veel vrijheid en ik mag zelf bepalen waar ik mijn onderzoek doe. Het reizen hier is erg goedkoop alleen je kan er niet echt op aan wanneer je weer terug kan naar huis (ze moeten namelijk eerst de matatu’s vol hebben voordat ze rijden). Dit is dan wel weer belangrijk om te weten, want als het hier donker wordt is het heel gevaarlijk voor mij om alleen buiten het guesthouse te zijn (is me vaak verteld).
Overdag kan ik hier normaal over straat lopen en daarom had ik gister ook besloten om van Naro Moru een keer terug te lopen naar het guesthouse (5km). Ik heb hier een uur over gedaan en langs elk ‘gehucht’ die ik passeerde liepen er elke keer wel mensen met me mee om te praten. Op een gegeven moment liep ik langs een school waar de kinderen net vrij hadden en opeens had ik een hele school kinderen achter me aan. Dit was echt hilarisch want ze proberen allemaal wel wat te praten in het Engels maar dit lukt niet altijd. Het blijft dus meestal een beetje bij lachen en handjes geven.
Ik zit nu in een internetcafé waar ik EINDELIJK weer een keer internet heb en probeer nu wat te gaan doen voor school! De foto’s komen nog wel een keer en ik zal proberen zo vaak mogelijk even een verhaaltje te posten (Ik zal het dan kort proberen te houden!)
Groetjes!
Ik ben nu bijna een week in Kenia en alles bevalt me prima! Vorige week donderdag had ik een dag voor mezelf in Nairobi dus ben ik naar het National Museum en het snake park geweest. Daarna nog naar 2 grote parken vlakbij het centrum gelopen. Het was toen lunch tijd dus het hele park lag bezaaid met mensen die een beetje lagen te chillen in de schaduw om van hun pauze te kunnen genieten. Ik heb hier zelf ook even een uurtje gelegen want het was een aardig stukje lopen. Daarna ben ik nog door het centrum van Nairobi gelopen waar het mega druk was. Het is echt een andere wereld hier als je het vergelijkt met Nederland. Iedereen kijkt je aan, omdat je bijna de enige blanke bent hier. Hier moest ik eerst nog wel aan wennen maar nu valt het me niet eens meer op.
Op vrijdag ben ik met Bernard en Jerry naar Naro Moro vertrokken. Dit was met de auto ongeveer 3 uur rijden en onderweg hebben we nog in een dorpje geluncht. Voordat we in Naro Moru aankwamen zijn we eerst langs het field office geweest wat ongeveer 5km van het dorp afligt. Hier heb ik Ingrid ontmoet die de leiding heeft over het project waar ik mijn onderzoek over doe. Het office ligt echt in the middle of nowhere waar ze producten produceren van ‘tree tomato’ (ook wel tamarillo genoemd) en aardbeien. Van de tree tomato maken ze bijvoorbeeld ‘chutney’ (soort pesto naar mijn mening). Voor deze producten moet ik dus kijken of er mogelijkheden zijn voor de internationale markt. Het project bevalt me erg goed en het is ook heel interessant om te zien hoe ze hier producten produceren (heel anders en veel langzamer). Ze moeten het echt doen met de dingen die ze hebben hier. Ze hebben bijvoorbeeld een extra koe gekocht omdat de 4 die ze hadden niet genoeg poep produceerden voor de biodiesel :P
Na het field office zijn we naar het guesthouse gegaan waar ik nu verblijf voor 5 maanden. Het ligt 5km vanaf Naro Moru dus ook echt in the middle of nowhere. De kamer die ik hier heb is echt prima en elke dag wordt er eten voor me gemaakt (3 maaltijden) en ze doen zelfs de was voor me! (echt relaxt) Bij het guesthouse hebben ze een fabriek waar ze ‘croton’ (een soort noot) verwerken tot een soort olie wat de groei van bijvoorbeeld groente stimuleert. Ik heb kennis gemaakt met alle medewerkers van de fabriek waaronder Njinja en Joseph.
Op zaterdag ben ik met Njinja naar Nanyuki gegaan. Nanyuki is een groter dorp waar je ongeveer alles wel hebt (internet, restaurants etc). Hier hebben we een beetje rondgelopen en geluncht. Het eten bevalt hier trouwens ook prima en bestaat vooral uit vlees met rijst/chapati (soort pannekoek)/patat of aardappels. Na Nanyuki zijn we terug gegaan naar Naro Moru waar we naar een lokale ‘kroeg’ zijn gegaan. Hier hebben we aardig wat biertjes gedronken en heb ik veel locals ontmoet. Het was echt een top ervaring om echt onder de locals een beetje te chillen in een bar! Ik ben rond 6 uur weer terug gegaan naar het guesthouse, omdat ze daar weer het avondeten voor me klaar hadden staan!
Op zondag ben ik naar het huis van Joseph gegaan wat vlakbij het guesthouse is. Hier heb ik zijn familie ontmoet en hebben we elkaar een beetje leren kennen. Hij heeft een zoontje (John) van 3 jaar wat echt een hilarisch kind is. We zijn vanaf zijn huis met een brommer naar de mau mau caves gegaan die zich in het gebied rond Mount Kenya bevinden. Ik dacht dat we vast wel eens stuk moesten lopen, maar nee hoor gewoon met de brommer de berg op, door bossen en alles want dan kan hier gewoon. Bij de mau mau caves heeft hij veel verteld over de grotten zelf en de geschiedenis (wat erg interessant is om even te googlen). Na de grotten zijn we verder het bos/jungle gegaan om een beetje van de natuur te zien. Na een uur besloten we om weer terug te gaan, want het bos was erg dicht en Joseph zei dat er veel buffels zijn die erg agressief zijn. Het blijkt dus dat de inwoners de buffel het gevaarlijkste dier van Kenia vinden en misschien ook wel is (Ik dacht meer aan een leeuw maar ok). Toen we weer terugkwamen bij zijn huis hebben we daar nog even gechillt en ben ik weer rond avondeten naar huis gegaan.
Maandag was mijn eerste werkdag en toen kwam ik er echt achter dat dit land nog niet goed is ontwikkeld. Als ik naar het field office moet, ga ik met een matatu (kleine bus) die je gewoon moet aanhalen als ze langs rijden. Ze stouwen deze zo vol mogelijk zodat ze zoveel mogelijk kunnen verdienen voor een rit. Er kunnen normaal 9 mensen in maar we zaten er gewoon met zijn 12en in.. proppen dus. Bij het field office heeft Ingrid me nog een beetje rondgeleid en hebben we het onderzoek een beetje besproken. Het grootste probleem hier is echt het internet. Bij het guesthouse werkt het internet nog niet dus ik moet, als ik internet wil, afreizen naar Naro Moru of Nanyuki. Dit is natuurlijk erg onhandig want ik heb elke dag wel internet nodig om met het onderzoek bezig te kunnen. Ik ben er al achteraan gegaan en als het goed is heb ik vanaf woensdag gewoon internet in het guesthouse. Voor werk krijg ik veel vrijheid en ik mag zelf bepalen waar ik mijn onderzoek doe. Het reizen hier is erg goedkoop alleen je kan er niet echt op aan wanneer je weer terug kan naar huis (ze moeten namelijk eerst de matatu’s vol hebben voordat ze rijden). Dit is dan wel weer belangrijk om te weten, want als het hier donker wordt is het heel gevaarlijk voor mij om alleen buiten het guesthouse te zijn (is me vaak verteld).
Overdag kan ik hier normaal over straat lopen en daarom had ik gister ook besloten om van Naro Moru een keer terug te lopen naar het guesthouse (5km). Ik heb hier een uur over gedaan en langs elk ‘gehucht’ die ik passeerde liepen er elke keer wel mensen met me mee om te praten. Op een gegeven moment liep ik langs een school waar de kinderen net vrij hadden en opeens had ik een hele school kinderen achter me aan. Dit was echt hilarisch want ze proberen allemaal wel wat te praten in het Engels maar dit lukt niet altijd. Het blijft dus meestal een beetje bij lachen en handjes geven.
Ik zit nu in een internetcafé waar ik EINDELIJK weer een keer internet heb en probeer nu wat te gaan doen voor school! De foto’s komen nog wel een keer en ik zal proberen zo vaak mogelijk even een verhaaltje te posten (Ik zal het dan kort proberen te houden!)
Groetjes!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
